poezja i proza życia.

pusto, kiedy ich nie ma.

tak bardzo myślę rano, potargana, szykując je do szkoły, ile rzeczy zrobię, co napiszę i dokąd pójdę.

a potem szuram pomału po pustym domu i nikt mnie nie woła. nikt.

zwłaszcza wena. nie szkodzi, wrócą – myślę. wołam wenę, wołam ją literkami zapisywanymi na sztucznej kartce w komputerze.

na początku mozolnie. spółgłoski, samogłoski, pojedyncze, zbijam w kupki. krótsze, dłuższe. „ale” jest takie krótkie, „ale” zawsze się pcha. do mojej głowy, nawet jak nie piszę, a może zwłaszcza wtedy.

zrobiłabym, ale.

poszłabym, ale.

wzięłabym, ale.

często składam się z „ale”. słucham ptaków, nogi trzymam na krześle, w kapciach. kapcie mam dziurawe, ale nie ma w dyskontach takich, jakie lubię, a nie będę jechała daleko tylko po kapcie.

nie lubię boso po piachu w domu. nie lubię też piachu w domu. nie sprzątam, nie teraz, nie w godzinach pracy. umówiona ze sobą na godziny pracy i tak robię przerwy na wyrwanie suchych liści z kwiatów, na odniesienie skarpet do szuflady, na nakrycie kocem z impetem dziecięcego łóżka, żeby zrobić balon. zupełnie, jakby dziecko było pod spodem, jakby czekało, aż kocykowy spadochron przykryje jego miękki pyszczek, ale nie ma.

nie lubię piasku pod stopami w domu, lecz nie sprzątam, bo zaraz okaże się, że listwy brudne, na drzwiach plamy, a w pralce kulki z włosów. jak zacznę to wszystko wygrzebywać, to zostanę na podłodze do popołudnia, a chcę grzebać w swojej głowie, w myślach.

machina literek rozpędza się coraz mocniej, wyrazy coraz dłuższe, jakieś typu „imponderabilia” lub też „nabuchodonozor”. pociąg myśli pędzi, ręce nie nadążają zapisać, wylewa się na boki, główny napój kipi, poboczne literki zsuwają się ze śliskiego nasypu i nie wiem czy je kiedykolwiek wyzbieram.

gubię pojedyncze wyrazy.

a co, jeśli się skończą? co, jeśli zabraknie? to będzie starość? kiedy zabraknie słów? kiedy nieuważnie przez całe życie porozsypuję, pogubię niektóre i one już nigdy nie wrócą, to będę stara?

z pociągu wyrywa mnie budzik. żeby zupę, ziemniaki wstawić, po dzieci pojechać. zostawiam górkę wysypanych z siebie wyrazów, stęskniona biegnę, to o nich wszystko, dla nich, nawet jeśli dla mnie, moje, to dla nich.

ukochać, ucałować, utulić, do ciepłego brzucha przykleić je obie. ale nie w szkole przecież, nie teraz, nie ma czasu. one jeszcze zbiegają ze swoich nasypów, rozsypują swoje literki, rozdają swoje wyrazy w swoich światach. „tosia!”, „wika!”, „ej, chłopaki!”, „do widzenia”, „weź ode mnie plecak, mamo, ja jeszcze muszę”, „maja, gonisz!”. nie dowiem się co muszą. sama gonię, choć nikt mnie nie zawołał do zabawy. cały czas gonię i nie mam kogo klepnąć, żeby oddać moje życie, powiedzieć: „berek” i odpocząć, usiąść, poczytać.

w domu chcę je utulić, lecz zupa, drugie, zajęcia, worek, picie, gdzie kostium kąpielowy, przecież ja dziś na jogę, gdzie jesteś, czy zdążysz do dzieci, żebym ja zdążyła na swoje.

wieczorem się utulimy, utulę was wieczorem, córeczki. lecz wieczorem wypadają ze mnie inne słowa: a czemu pranie niewyniesione, co tu robi ten plecak w przejściu, zabawki ze stołu proszę zabrać, czyj to ołówek?, to śmieci? bo wywalę!

tak tęsknię za nimi w głowie. tak tęsknię!

buziak na dobranoc, bo jeszcze ten piach z rana z podłogi trzeba poodkurzać, ukulać kotlety na jutro, żyć trzeba.

a chuj tam, myślę. był piach, jest piach, będzie piach. trudno. mój ciepły i miękki brzuch chce poczuć dziecięcą głowę na sobie, póki ta głowa do niego sięga, póki nie musi się do niej schylać, póki chce. kładę się obok jednej, drugiej. śpiewam, rozmawiam, pytam, jestem.

jutro wstają, układają ubrania, sprzątają plecaki z przejścia, zbierają talerze. zmiotką niezgrabnie uprzątają piasek, dużo zostaje.

ja też zostaję.

zostaję.

zdjęcia pochodzą z pexels.com i z naszego domowego archiwum.