klatki w pamięci.

kadr z życia. z instagrama, albo po prostu fotografia. na niej co chcesz. uśmiechnięte dziecko, poukładane przedmioty, architektura, mama, krajobraz. to jest tylko kwadracik, prostokącik pokazujący mikro wycinek z tego, co istnieje. poza kadrem jest bałagan, rzucone brudne ubrania, zabawki na podłodze, łodygi od kwiatów, którym urwałaś łebki, by ładnie wyszły na zdjęciu, pomięta zasłona, ktoś ciągnący za tkaninę, żeby układała się właśnie tak, a nie inaczej, ty nogą trzymająca psa, żeby nie wszedł w to idealnie ustawione ujęcie, papier pod blokiem, który fotografujesz, obdarty trzepak, połamany śmietnik, szklanki w zlewie, okruszki na desce, nieład.

w kwadraciku widać tylko to, co chcesz pokazać. czy tamto nie istnieje? istnieje. ale skupiasz się tylko na tym maluśkim kawałeczku. dla ciebie istnieje tylko on. twoja uwaga skierowana jest na dobre.

podobnie w życiu. są sytuacje, z których chcę zapamiętać tylko kwadraciki na instagram. nie biorę słów sprzed i słów z tego, co było po. biorę wycineczek, wykrawam sumiennie zdania i to układam na półeczce pamięci.

czasami krzyczę, czasami się wnerwiam, obrażam i nie rozumiem nawet własnych zachowań. zabraknie mi cierpliwości, nie pomogę, bo nie mogę, przegonię, jak natrętną muchę, nie odpowiem spokojnie czwarty raz na to samo pytanie. czasami się obruszę, czasami załamię czymś, czasami mi się po prostu nie chce.

czasami też podrzucam, robię samolot z własnych nóg, przemaluję pokój, utulę, ucałuję, zaśpiewam, wesprę, pójdę stanąć w obronie, pojadę na plac zabaw, zrobię ciasto, które wszyscy jeszcze ciepłe, zjemy na kolację, opatrzę nogę, wyciągnę farby na środek salonu, poskaczę w gumę, posadzę warzywa, które lubią, zmiksuję owoce na koktajl, pozwolę wyjadać palcem śmietanę.

w którym kwadraciku zostawią mnie sobie moje dzieci? nie wiem.

dziś przesuwam swoje klatki w pamięci, całkowicie świadomie i mechanicznie. z tych zimnych, ciemnych i mrocznych kadrów, na radosne. przesuwam swoją soczewkę. ze strachu na tulenie, bo było. z głodu na śpiewanie, bo było, z braku poczucia bezpieczeństwa, na śmiech, bo był. z odrzucenia, na miłość, bo była.

dziękuję ci, mamo. za recytowanie „ptasiego radia”, za całowanie mnie w stopy po kąpieli, za „no ale cóż, kiedy ryby, śpiewały tylko na niby, żaby na aby aby, a rak byle jak”. za głośny śmiech na książkach chmielewskiej. za pierdziawki w brzuch. za placki ziemniaczane z sosem grzybowym. za adapter z calineczką, za bajki wyświetlane na suficie z projektora. za doprane skarpetki. za kilometry firan zrobione na szydełku do mojego wiejskiego domu. za prawdę, którą mówiłaś, choć była bolesna i wyzwalająca jednocześnie. za to, że dźwignęłaś się z choroby na koniec życia, choć zdaję sobie sprawę, ile cię to kosztowało. robię z moimi dziećmi to, czego nie zdążyłam zrobić z tobą.

dziś, mamo, jesteś na moim zdjęciu młoda, zdrowa, szczęśliwa i uśmiechnięta. to czas, w którym jeszcze nie masz nas, ale masz siebie. byłaś bardzo silna i bardzo słaba jednocześnie. byłaś emocją. byłaś naszą mamą, najlepszą, jaką umiałaś. dałaś nam życie, zrobiliśmy z nim, całą trójką, coś naprawdę fajnego. nie napiszę „byłabyś z nas dumna”, bo wiem, że byłaś.

taką chcę cię pamiętać, mamo.

dziękuję.