słowa, których nie lubię.

ten tekst mógłby zamykać się w jednej lub dwóch linijkach: zasłużyłam; nie jestem godna; wychowywać; grzeczna; normalna.

jednak tu nie do końca o słowa chodzi, ale o to, co te słowa ze mną robią.

nie jestem typem, co prawi kołczerskie gadki, wrzuca cytat na każdy dzień roku, sieje pozytywny, acz niespójny bełkot, który powtarzany bezmyślnie bardziej szkodzi, niż pomaga, nie paulokoelizmuję i tak dalej. choć nie ukrywam, kiedy miałam ze dwadzieścia lat, oczarowałam się alchemikiem i myślałam, że w istocie, świat stoi przede mną otworem i faktycznie stał, ale, parafrazując andrzeja poniedzielskiego, niekoniecznie tym, co chciałam.

rzeczywistość nie zmieni się, bo ja tak chcę. miejsce parkingowe nie zwolni się od zaklinania wszechświata (ponieważ w tym samym czasie sto osób może prosić wszechświat, by załatwił im to miejsce), tylko wówczas, kiedy doczekam się, aż ktoś wyjedzie z parkingu. raczej jestem team nauka, niż team przeznaczenie, choć jest zajebiście magicznie oraz romantiko, kiedy jedno z drugim się spina i powstaje coś na kształt znaku z kosmosu. kto tam w tym kosmosie siedzi i pokazuje podłużnym paluszkiem z trójpalczastej zielonej dłoni co ma się kiedy wydarzyć i jak mam to zrozumieć – nie wiem.

aczkolwiek lubię myśleć, że świat jest dobry, a ludzie pomocni, bo wiele lat żyłam w odwrotnym przeświadczeniu i teraz sobie sprawdzam jak mi się idzie tędy. i idzie się nadspodziewanie dobrze. nie żeby zaraz złoczyńcy odrzucali noże na mój widok, a premier zwracał bezpodstawnie ukradzione narodowi pieniądze na przykład na wybory, które się nie odbyły. nie. ale jabłka jakieś czerwieńsze, a cytryny z cieńszą skórką.

trochę wierzę w piękną duszę, dobrze znam zaś twardą dupę, na którą trzeba upadać, kiedy żyćko rozciągnie na drodze swoją niewidzialną żyłkę, o którą zaczepiwszy kończyną, wyjebuję się zwykle solidnie. tak, tego doświadczyłam, a jak mawiają prastare baby: jak się nie przewrócisz, to się nie nauczysz.

otóż jest to również nieprawda. nie musisz się przewrócić, możesz po prostu być w czymś dobry i jakiś temat od razu może z tobą kliknąć, świat zaś nie jest sumą potknięć, po których ze zdartymi kolanami, lecz uszlachetniona, wstajesz i umiesz. nie. życie to nie jest kumulacja minusów dających plus. jak się czegoś nauczysz, to umiesz, a jak nie, to nie, nie musisz do tego mieć strupów ani na kolanach, ani na wspomnianej duszy.

cierpienie nie uszlachetnia, bo jakżeby miało? cierpienie robi, że cierpisz i boli. a potem, jak uda ci się z tego wywlec, to nie cierpisz i przestaje. nie wywlekasz się natomiast, że powtórzę, prosząc wszechświat o wolne miejsce na parkingu uleczonych dusz, tylko działaniem. krążysz, aż znajdziesz, lub czekasz obserwując, aż ktoś wyjedzie. czas nie leczy żadnych ran, to my działamy, żeby ran, tych w psychice, wraz z upływem czasu, nie było.

nie musisz na nic zasłużyć, na nic. możesz sobie coś zrobić, lub kupić i mieć. kawę, wakacje, meble w kuchni, ciastko, urlop. naprawdę nie trzeba się urobić, drobnymi kroczkami wędrować obok jakiegoś pana i władcy, czy też pani i władczyni i służyć mu/jej. nikomu. to słowo ma dla mnie konotacje niewolnicze, a moje dążenia skupiają się na byciu wolnym człowiekiem. wolnym i takim, który nie krzywdzi. postawa służalcza nieodmiennie kojarzy mi się z przemocą, patriarchatem i zarządzaniem strachem oraz odbieraniem godności. i tu wjeżdża z impetem:

nie jestem godna. uch! jak to słyszę, to mi się flaki przewracają. jesteś godna. jesteś godny. właśnie taka/taki, jaka/jaki jesteś. żeby przyszedł do ciebie każdy. bóg, ojciec, matka, syn, córka, czy inny kmicic we własnej osobie. każde istnienie jest ważne i potrzebne. równe. choć startujemy z naprawdę różnych poziomów. jesteś dość.

w tym nurcie prowadzę córki. nie wychowuję. nie prowadzę hodowli fajnych ludzi z certyfikatem, nie ustawiam ram, w których mają się zmieścić. towarzyszę im w rozwoju, jestem, wspieram, ale nie wychowuję. tak, znam definicje, mam skończone studia pedagogiczne, ale to słowo zamieniam sobie na garść innych, bo wychowanie to dla mnie ustawianie się w wyższej pozycji, bo ja wiem, to ja ci pokażę. czasem, najnormalniej w świecie nie wiem nic i to moje dzieci mi pokazują. z ich perspektywy świat jest zupełnie inny. czy gorszy? a w życiu! czy lepszy? momentami znacznie. jestem zaszczycona, że mogę sobie jeszcze poleżeć z nimi na trawie, z patyków zrobić szałas lub tratwę, albo grzebień dla niewidzialnych jednorożców z kosmosu.

w moim byciu z dziećmi nie ma też miejsca na „bądź grzeczna”, „siedź normalnie” i „jedz ładnie”. bądź grzeczna czyli jaka? rób to, co ja chcę, a nie to, co ty chcesz? dziwne. grzeczna, jako kulturalna, jeszcze rozumiem. ale to słowo – „grzeczna” – eliminuję ze swojego słownika. co to znaczy siedź ładnie, jedz ładnie, zachowuj się ładnie? co to znaczy „usiądź normalnie”, „jedz normalnie”, „zachowuj się normalnie” dla dziecka? mówię: usiądź, proszę, na pupie, nie na nogach, wyprostuj plecy, usiądź przodem do stołu. jedz bez śpiewania, bez kopania się pod stołem z siostrą, przestań pluć do zupy, jedz widelcem. i też nie codziennie. sama cisnę w sobotę naleśniki z łapy w piżamie przy stole z podwiniętymi nogami. mówię: „chcę, żebyś to zjadła”, „chcę żebyś tego nie jadła”. „nie chcę, żebyś to robiła”. „nie lubię, kiedy śpiewasz przy jedzeniu”, to wszystko, co mówię, dotyczy mnie.

co z tym zrobią dzieci, zależy wyłącznie od nich. podobnie jak to, co zrobicie z tym wy.

pytacie mnie, a jakże, jak się wychowuje takie dzieci. a ja zgodnie z prawdą, odpowiadam, że nie wiem. nie wiem, jak się wychowuje. ale wiem, jak się ich słucha, szanuje, jak się im odpowiada nawet na najtrudniejsze pytania, jak się je traktuje dobrze, wiem, jak się im towarzyszy i czasami podpowiada, a czasami popycha w stronę, którą uważam za dobrą. wiem, jak im się proponuje i wiem, jak się wdraża ich pomysły.

i najważniejsze, że one też to wiedzą.