emilie pine, o tym się nie mówi #czytamatka

moja siostra wręczyła mi niewielkich rozmiarów książkę i powiedziała: „chcę, żebyś to przeczytała”. jestem pod stałym wrażeniem mojego rodzeństwa, każde z nich ma cechy, które podziwiam i jedną z tych cech u tej właśnie siostry jest ogarnianie rzeczywistości. ma małe dziecko, wielkiego psa, starego w delegacjach, przeprowadzkę za sobą, przeprowadzkę przed sobą i czyta coś innego, niż poradniki dla matek, recepty z syropków czy „brokuł, kukurydza, groszek” z tekturowych książeczek z uśmiechniętymi twarzami plastelinowych warzyw.

pamiętam, że kiedy ja karmiłam dzieci, to miałam siłę jedynie na dosypianie, bezmyślne wciąganie śliny, która ciekła mi z kącika ust, lub równie bezmyślne patrzenie w dal. gdyby wtedy były smartfony i dostępny internet, pewnie spędzałabym ten czas opalając się na niebiesko przy ekranie. a ona czyta.

i to „chcę, żebyś to przeczytała” mnie zatrzymało. krótkie i treściwe. jak nie ona. zwykle jest miękka, nienarzucająca się, empatyczna i pełna zrozumienia. pomyślałam, że to musi być ważne, więc przeczytałam. było.

emilie pine, o tym się nie mówi

czyta się szybko. bardzo przystępnie napisane. pełne treści, wysycone przeżyciami autorki, z których wyjęła samą esencję. esencję, która momentami parzy, jest cierpka, wykręca twarz. a to tylko dlatego, że czytasz jakby o sobie. wystarczy pozamieniać imiona, miejscowości, naprawdę niewiele zdarzeń i wydaje się, jakbyś czytała z lusterka.

to, co najbardziej mnie ujęło w tej książce to fakt, że nie jestem jedyna, która wiodła tak popaprane dzieciństwo, wczesną młodość, a i tę późniejszą również. że można się tego wstydzić, ale nie trzeba. że każda z nas odrobiła takie lekcje, o których nie chce pamiętać, a emilie pine o nich głośno mówi. wywleka niewygodne prawdy, choć dotyczą nie tylko jej samej. odetchnęłam z ulgą. myślałam, że byłam głupia, skrajnie nieodpowiedzialna, zanadto beztroska. lecz kogokolwiek nie spytam, ma na swój temat podobne przemyślenia. każda ma momenty w życiu, w których taka była. to zaskakujące, jak nas, kobiety, wsadzono w dywan z konwenansów, zawinięto go ciasno i na barkach patriarchatu niesiono przez wieki.

autorka ten dywan odwija, a ja swój, wraz z nią. opisuje pułapki feminizmu, w jakie sama wpadła, w czuły, łagodny dla siebie i rozsądny sposób rozprawia się z zarzutami, jakie sama sobie stawiała. opowiada o naprawdę trudnych rzeczach, które ją ukształtowały, o bardzo kobiecych rzeczach, o których, jak czytam na okładce „kobiety rzekomo powinny milczeć”.

o czym zatem się nie mówi? o miesiączkowaniu, o tym, jak dzieci są odpowiedzialne za rodziców, choć nie powinny, o życiu seksualnym nastolatek, o niepłodności, o stracie dziecka, o alkoholu i narkotykach, o przemocy, również względem siebie.

„o czym się nie mówi” to wielokrotnie nagradzany zbiór esejów, bardzo osobistych i przejmujących doświadczeń autorki. po wszystkich ciosach, które w większości zadała sobie sama, zostaje wykładowczynią na irlandzkiej uczelni. książka ukazuje jej drogę, ale mam wrażenie, że obok szło nas o wiele więcej. kobieca, uświadamiająca, bardzo poruszająca lektura.

polecam.

ps moja siostra [klik] czyta książki z polecenia magdy kostyszyn [klik]. każdą. w ciemno.