frodo baggins w niechorzu.

czasami myślę sobie, że jestem virginią woolf, zwłaszcza gdy leżę w niemocy, myślę, że już nic nigdy, gdy pełna jestem pustki i gdy mnie coś wyjada od środka. myślę wtedy, że naprawdę jestem nią i po takim leżeniu tylko mi do niej brakuje jednej, jedynej rzeczy, mianowicie wypluwania z siebie książek. ale to tylko tego. poważka.

nie jestem również pablem picassem, choć czaszka moja błyszczy prześwitami, jak jego, ani robertem lewandowskim, choć owszem, łupież na tej prześwitującej czaszce się był kiedyś przydarzył też. nie jestem nimi, bo. jeden rzekł, że talent to iskra, a reszta to ciężka, ciężka praca. z drugim natomiast jest tak, że w przypadku takich jak on, do osiągnięcia mistrzowskiego poziomu potrzeba ponoć minimum dziesięciu tysięcy godzin treningu.

ja zaś jestem zwiędłą leniwą iskrą, tą ostatnią w fontannie na urodzinowym torcie, wieńczącą rychły koniec fajerwerków, wygrzebaną ze słodkiej śmietanki i rzuconą w kąt, jestem tym ostatnim pierdnięciem z zimnego ognia, od którego się nawet nie odpali nowego i choć jeszcze parzę w łapy, to już mnie nie ma.

mawia się do mnie czasem, iż rozbłyskuję małymi flarami raz po raz, zamiast zebrać się i jebnąć porządnie. że kasłam, zamiast się literacko zerzygać, no że nie mam jakoś pary, aby zagwizdać i tylko ciągle sapię.

nie tyle, że nie mam. to raczej strach zabiera mi wszystko, ale też wszystko daje, ponieważ tak już jest z depresją i pochodnymi. strach pozwolił mi zabezpieczyć się w życiu przed zimnem i głodem. strach daje mi możliwości. i również je zabiera. rozpala ogień, a potem trawi wnętrze. mówi: „idź” oraz „nie idź”, kiedy już wyjdę. mówi „zrób” i „po co”, jak zaczynam. masuje mi barki, wypycha na scenę, a potem włącza światło i pęta język. gratuluje, że wyszłam i śmieje się, gdy schodzę. i z pisaniem jest tak samo. czekam na iskrę i się boję. tak, wiem, to irracjonalne, bo tak samo boję się sukcesu i porażki. że się uda i że się nie uda. nie mam przed czym uciekać, ale i czego gonić.

mieszkamy sobie ja i on, we mnie, choć on się nie zrzuca na czynsz. znam go, wiem jak ma na imię i jak wygląda. zachowuje się jak pacman, tak jakby miał tylko łeb i żre, żre mnie od środka. porusza się bez nóg, bez rąk i bez sensu, bo zjada mnie i nawet nie wysrywa. nie ma tam żadnego łańcucha pokarmowego, na końcu którego żuczek gnojarz toczy kulkę, a za nim bakterie tlenowe i beztlenowe z nożami i widelcami wyjadają resztki mnie. nie. on nawet nie wygląda jak pacman, tylko jak taki ludzik napełniany powietrzem, co mu ręce na wietrze furkocą, taki wielki, co się gnie na wszystkie strony, jakby tańczył. i byłby nawet zabawny, gdyby nie był brunatny i nie kładł się na mnie nie wiadomo kiedy.

więc z pisaniem czekam na iskrę. na wenę. musi przyjść, inaczej sadzę gnioty, których powstydziłaby się nawet beata pawlikowska, której książkę – nota bene – jak pokonać depresję, przeczytałam ostatnio, a dziś natomiast, na poczcie będąc, widziałam również jej poradnik jak nauczyć się francuskiego. i jeśli jest na poziomie tej o depresji, to daję wam ją za friko: wulewu kusze awek mła, se sła. to tyle. tylko na szajset, proszę ja was, stron. bo pani beata zwalczyła depresję (uwaga, spojler) tym, że pokochała siebie i wstała, i zaczęła coś robić (uwaga, koniec spojlera, a w zasadzie i koniec mojego streszczenia książki na szajset stron właśnie). przy czym ja uprzejmie informuję, iż niektórzy ludzie w depresji muszą zażyć proszki, albowiem wcale nie wstaną i mówienie im wówczas, żeby się pokochali jest równoznaczne z powiedzeniem putinowi, aby nie zajmował krymu. nie działa i chuj.

żeby napisać, muszę poczuć. muszę się zachłysnąć dobrym, albo złym i po to pewnie mi ten strach, do zachłystywania złym, bo strasznie pięknie o nim umiem. ale nie chcę pizgać złem, bo zaraz przyjdzie jesieńzima i zrobi to za mnie, szukam więc ostatnio dobrych, ale różnie z tym. poprzytłumiana jestem, stąd ciężko mi się zachwycić, jak kiedyś, kwiatkiem narysowanym flamastrem na ścianie, siedemnastą dziurawą skarpetką w tym miesiącu, a nawet – o zgrozo – noskiem pieska. ale szukam, nie poddaję się (to na pewno dzięki beacie. no chyba że dzięki proszkom).

stąd, jak mniemam, mój pomysł, aby zmienić fryzjera. żeby cokolwiek zmienić, dołożyć emocji, wyjść ze swojej strefy komfortu. w tym celu porozumiałam się z koleżanką z ładnym włosiem i zapisałam się do jej mastera, i poszłam. no więc ze swojej strefy komfortu wyszłam, a jakże. wyszłam w ciemną, deszczową noc i zgubiwszy kapeć kręcę się wokół płotu, a furtka jakimś cudem zniknęła.

no nie nadajemy z panem na tych samych falach. pokusiłabym się nawet, by powiedzieć, że w tej naszej relacji fal nie ma fal, nie ma fal, nie ma fal, nie ma fa-a-al. ja lubię wyraziście, jakoś, konkretnie, dziwnie. nawet jeśli „niekorzystnie” według kogoś, to lubię. a pan, owszem, ma dobrze opanowane i rzemiosło, i narzędzia, i ja nawet nie wyglądam źle, ale coś mi nie pasuje. i to nie pierwszy raz po słowach „a teraz nadamy lekkości” zostałam opitolona jak ja sama na studiach, kiedy wszystkie pieniądze wydawałam na używki, a na fryzjera i na chleb jakoś na końcu. i chleb zawsze okazywał się minimalnie ważniejszy, strzygłam się więc chyba w spożywczym. i choć teraz wyglądam nienajchujowiej, to nie czuję się.

to znaczy inaczej – czuję. czuję się jak frodo baggins, który pojechał na kolonie do niechorza i spodobała mu się jakaś dziunia ze śródziemia, ale odważył się do niej podejść na dyskotece dopiero ostatniego dnia (wiadomo), ale żeby zrobić na niej wrażenie, pożyczył od kolegi elfa prostownicę i to był błąd. i frodo teraz zwala na prostownicę i na elfy, że dziunia nie chce z nim tańczyć wolnego, że wybrała jakiegoś orka, mimo że frodo włożył swoją najbardziej bordową, najbardziej błyszczącą i najbardziej żakardową koszulę, jaką mu mama wyprasowała i włożyła do walizki, i jak on teraz wyjdzie na niechorze, no siara. moja mina zresztą wszystko wyjaśnia, zarówno ja, jak i frodo mamy kupę pod nosem. on, bo nie do końca wie, co się odjebało, ja, bo wyglądam jak on, który nie do końca wie, co się odjebało.

i wiem, że jak się przeczesałam po swojemu, to wyglądam dobrze, choć pożaliłam się w internetach i część z was mi napisała, że „przeczeszesz po swojemu i będzie dobrze”, a to już było po. część, że „warto wyjść ze swojej strefy komfortu”, no ale ta część z was pewnie nie wiedziała, że ja już wyszłam i to bez mapy. część, że „dasz kolor i będzie git”, kiedy to też już było po, część, że „wyglądasz lepiej”, choć nie wiem od czego, jeśli od frodo, to być może dlatego, że on nie ma szyi, a ja owszem. część, że się przyzwyczaję i że odrosną (no shit). wiem, że odrosną, ale wiem też, że ten czas będzie mi się ciągnął, jak światu cały ten fragment, kiedy frodo idzie z pierścieniem do mordoru.

na szczęście w domu jestem totalnie rozumiana i kiedy powiedziałam, że faktycznie, nikt nie ma takiej fryzury, to ojciec jedyny odpowiedział: „od przynajmniej dwudziestu lat!”.

zdjęcia zapożyczyłam z internetów, z pixabay.com, z pexels.com, a sobie zrobiłam sama!