siedem. patyk.

„chcę podróżować” – mówię ze spuszczoną głową, a nogami nie sięgam do podłogi. skubię ranę na dżinsach za dwieście złotych, które moje dzieci chciały wyrzucić, bo dziurawe.

siedzę na kozetce u terapeutki. przyznaję się sama przed sobą, że chcę podróżować. „a dokąd?” pyta ona, ja odpowiadam, że dokądkolwiek, a ona, że a co robię w sobotę, bo może bym pojechała gdzieś. ja że dokąd, a ona że dokądkolwiek. i już wiem, że jadę.

jest sobota, mroźna lutowa sobota. idę z całą rodziną po bałtyckiej plaży. dzieci pozawijane w dresy, narciarskie spodnie i kurtki, szaliki i czapki, polary i podkoszulki głęboko wpuszczone w rajty/majty. idę z nimi za ręce, przez grube, puchate rękawiczki z jednym palcem czuję ciepło, małe, gorące łapki przekazują informację, moje neurony biegną do siwego brodacza z „było sobie życie” w centrum zarządzania moim wszechświatem i mówią: „dobra robota, madzia”.

jestem w swojej głowie, na swoim metrze sześćdziesiąt, za ręce trzymam swoje córki. moje córki w swoich głowach, na swoich metrach, w drugich rękach trzymają patyki. idziemy długie i zimne minuty. patyk robi ścieżkę, nabiera śnieg, piach, psie gówno, patyk rysuje słońce na zamarzniętej skorupie, patyk się podpisuje na mokrym piachu. patyk rysuje, morze zabiera, patyk obrysowuje buty, przewraca muszle, zaznacza koło wokół siebie i dzieci, patyk goni mewę i gołębia, patyk jest kreską, po której idzie się na gofry.

patyk jest pochodnią, jest psem, waruje pod stolikiem, jest laską gandalfa, mieczem, wskaźnikiem, jest łukiem, przedłużeniem moich dzieci. po prostu jest.

moje dzieci totalnie nie zwracają na mnie uwagi, są żywymi końcami patyków. naroślą wyobraźni. patrzę, trochę słucham, nie chcę tam wchodzić, żeby im nie przeszkadzać. jestem obok, jestem mimo. jestem wdzięczna.

natasza właśnie ma siódme urodziny. po raz pierwszy czuję, że to nie jest moje święto, tylko jej. przez pierwsze miesiące życia bardzo mnie potrzebowała, byłyśmy jednością, później zautonomizowała się. ja potrzebowałam o wiele więcej czasu.

to było siedem tłustych lat. obfitowały w miłość, niepokój, zmęczenie, gniew, żal, tęsknotę, rozlewały się słodyczą w sercu i strachem w mózgu.

to było siedem lat na pełnych obrotach.

dziękuję ci, córko.

dziękuję, że mogłam to wszystko czuć. dziękuję, że nadałaś trajektorię mojemu lotowi, że nadałaś sens mojemu istnieniu. dziękuję, że przy tobie zastanawiam się nad sobą. dziękuję, że mam refleksje, że pozwalam ci (lub nie) oglądać barbie i wiem dlaczego. dziękuję, że myślę i mówię o miłości. i o śmierci. o obowiązkach. o słodyczach i plastikowych zabawkach. o szkolnictwie i systemie medycznym. o pieniądzach. dziękuję ci za świadomość mnie samej, która jest do ciebie tak ściśle przymocowana. dziękuję, że mogę patrzeć, jak cieszysz się z drobiazgów i jak z niczego robisz coś.

dziękuję ci, że mogę słyszeć, co mówisz, że mogę wiedzieć, co myślisz. dziękuję, że mogę twoimi oczami spojrzeć na świat, dziękuję, że dajesz mi siebie. że dzięki tobie mogę być dobrym człowiekiem. że witam z tobą wszystkie emocje w życiu. dziękuję, że mogę z tobą świadomie przeżyć wszystko jeszcze raz. dziękuję, że słuchasz, co chcę ci powiedzieć.

dziękuję, że tulisz się do mnie co rano i co wieczór. dziękuję, że każdego dnia uczysz mnie siebie. i że pozwalasz mi być przy tobie, kiedy jesteś żywym końcem patyka.

dziękuję, że jesteś, córeczko.

przed nami siedem kolejnych, tłustych lat.

piękne zdjęcia nataszy zrobił jej tata: dwaiosiem.pl [instagram: @dwaiosiem]