obie. ja.

ostatni tydzień zmusił mnie do ponadprzeciętnego wysiłku fizycznego i psychicznego. w pięć dni byłam na konferencji w warszawie, na dwóch występach, na osiemnaście godzin w szwecji, to znaczy w szwecji godzinę, a resztę na promie, a wszystko to cały czas pracując na etacie.

wbiegałam do domu, wyrzucałam brudne rzeczy z waliz, wrzucałam czyste i gnałam dalej. gacie prała mi teściowa, sukienkę sceniczną takoż. dzieci widziałam na instagramie męża (o tu: dwaiosiem), siebie nie widziałam wcale.

w domu był taki chaos, że tylko wrzucić granat i odskoczyć. więc jak wczoraj o 21:30 weszłam po wszystkich zajęciach z zamiarem odgruzowania tego armagiedonu i zobaczyłam ojca jedynego siedzącego w czystym, to się czułam jak pierwszy raz na karuzeli łańcuchowej – podjarana, ale niedowierzająca, że to się dzieje naprawdę, jednak gotowa w razie czego zrzygać się z radości. i nawet mi nie przeszkadzało, że siedział z koleżanką.

dlatego dziś bardzo turlałam się z dziewczynami w pościeli przed snem. zbyt długo, by były rano wyspane, ale każda z nas musiała zaspokoić swoje potrzeby.

„jesteś pięknym, małym człowiekiem, zoju. tak właśnie cię widzę. mądrym i pięknym człowiekiem”. – powiedziałam. zoja się załzawiła i odrzekła: „bo jestem twoją cójką, mamo, a ty jesteś mądjym i pięknym człowiekiem”. tym razem ja się załzawiłam, a ona zasnęła. poszłam do nataszy.

„przeczytałam dziś całe 'skarpetki’, wiesz?” – zaczęła. „jak: całe?? przeczytałaś całą książkę dzisiaj?”. „no tak, u babci”. „przecież byłaś tam godzinę!”. „oj, mamo, to tylko dziesięć opowieści”.

tulę. tulę to małe ciałko, mówię jakie to jest niewiarygodne, jak ją podziwiam, odtula się i uśmiecha doceniona, widzę to.

mamo, opowiedz mi coś przed snem, nic mi nie śpiewaj, opowiedz. o pisarzach, o poetach. opowiedz.

jest taka pisarka, nazywa się sylwia chutnik i nie dość, że pięknie pisze, to ma coś, co może cię zainteresować. ma różową grzywkę.

ja ją znam, masz jej książki. a poeci? znasz poetów?

trochę znam. była taka pani, wisława szymborska.

wiem, ona dostała nagrodę nobla.

tak. i ona miała asystenta. ten asystent nazywa się, uważaj, michał rusinek.

mamo!!! ja go znam, on napisał o potworach i wierszyki domowe! ja go znam!

tak. a kilka lat temu ja napisałam na blogu tekst, który wygrał konkurs na tekst roku, a nagrodę przyznała mi świetna pisarka, joanna bator.

masz na półce jej książki, przypomnisz mi tytuły?

ciemno, prawie noc, chmurdalia i piaskowa góra.

jak nie patrzysz, to czasem podczytuję twoje książki, albo taty, albo babci, ale niewiele rozumiem.

bo one mają taką narrację nie dla dzieci. no i ty czytasz książki od środka. a wiesz, że ja też bym chciała zostać pisarką?

naprawdę? ale to by było ekstra! nigdy by mi nie zabrakło wtedy książek do czytania.

tylko ja, córeczko, raczej bym pisała książki dla dorosłych.

a dlaczego nie dla dzieci?

cóż, myślę, że bym nie umiała.

a ja myślę, mamo, że byś umiała. musiałabyś jedynie polegać na swojej wyobraźni.

 

ja nie wiem kto tu kogo uczy życia. kto tu komu co pokazuje. kto kogo jak bardzo i kiedy potrzebuje. ja nie wiem.

ja kocham. i ja dziękuję. to ja je urodziłam. ja. obie. sama.