kurtka na wacie.

rozmawiałam niedawno z ciocią i mówię jej, że jestem stara. to ciocia z gatunku bystrych, tych co makijaż robią nie przy dużych lusterkach, tylko przy tych małych okrągłych psiutach z kotkiem albo aktorką w czerni i bieli na rewersie, bo mówią, że w dużym lustrze widać, że to się jakaś stara baba maluje, a w małym się te wszystkie zmarszczki naraz nie mieszczą. rozmawiamy więc tym razem i ustalamy zgodnie, że w ogóle nie znamy młodych aktorów, że to wszystko jakieś takie ulotne, inne niż kiedyś. oraz że moda też. i mówię do mojej cioci, że nie chcę nosić tego, co modne: tych szerokich i zbyt krótkich spodni z wysokim stanem, w których się czuję jak obeliks, tych krótkich bluz, w których mi nagle zimno w nery, choć na brzuchu już zimówka, dekatyzowanych dżinsowych kurtek, co nie grzeją, adidasów na ciężkiej podeszwie, które mają ze sportem tyle wspólnego, co ja z miss polonią. w sensie, że kiedyś widziałam. w telewizji. „to już było, ciociu, ja już to wszystko raz miałam na sobie” – mówię, co ciocia kwituje przytomnie: „moja droga, ja to miałam na sobie już dwa razy”. czym oczywiście ostudziła na chwilę mój zapał do powtarzania, że jestem stara, a prychnięcie byłam łaskawa zetrzeć z telefonu higieniczną chusteczką, albowiem starcy noszą takie rzeczy upchane po kieszeniach.

no i teraz tak. nie mam kurtki na zimę. to znaczy mam, ale ona też jest stara. jest stara jak natasza, ponieważ kupiłam ją będąc z nią w ciąży, czyli 9 lat temu. wtedy nie dopinała mi się lekko na brzuchu, teraz na dupie. ale to przecież znak czasu. signum temporis. uznałam więc, że może to i dobry czas, żeby zanabyć w drodze kupna nową kurtkę. tamta niby nie jest zła, choć na łokciach nie ma już ocieplenia, ale nie słyszałam nigdy dotąd, żeby komuś było zimno w łokcie, a jako starzec noszę przecież podkoszulki, kalesony, stylonowy fartuch i kapcie „witojcie”, tak więc teoretycznie nie powinno mi być zimno w łokcie, ani w nic innego. zastanawiałam się nawet kiedyś co się stało z wypełnieniem z łokci, gdzie się podziało, w jaki magiczny sposób zniknęło i czy może nie dałoby rady, to wypełnienie, zadzwonić do mojego tłuszczu z dupy i bioder i zarządzić tam też trwały odwrót.

po dogłębnej analizie i w mojej wybujałej fantazji doszłam do wniosku, że wykulkowało się. zwyczajnie się wykulkowało w tej przestrzeni pod pachami, ja to zgoliłam golarką do ubrań, wyrzuciłam do śmieci, to pojechało na wysypisko, wiatr to zwiał do odry, odra oddała do bałtyku i tam morświny zjadły moje kuleczki z kurtki myśląc, że to ciasto na ryby, bądź młody pęczak, zdechły i zostały wyrzucone na brzeg, rozcięte przez greenpeace i środek z martwego  morświna okazał się być wypełnieniem z mojej kurtki na łokciach.

z tego więc miejsca chciałabym oficjalnie przeprosić. ludzkość, planetę, greenpeace, a przede wszystkim najbliższych martwego morświna. nie chciałam. teraz chciałam nowa kurtkę. lepszą. z powodu której nikt nie zginął i z powodu której nikt nie zginie. oczywiście nie jestem w stanie określić co się z każdą kurtką wydarza przez 9 lat, myślę że producenci też nie, a konstruktorzy mojej kurtki a.k.a. łysy łokieć już dawno projektują – nie wiem – łaziki dla nasa, albo te takie rękawy do odławiania poliestrowych kulek z oceanów.

moja nowa kurtka musi zatem być jakiegoś innego rodzaju plastikiem, no bo puch z kaczki to być nie może – nie wiem czy to jakby jest wybór kto ma zginąć: kaczka czy morświn, ale puchu nie można prać, podobnie jak wełny i to przeważyło. musi to być porządny plastik, nie szyty w indiach, chinach lub bangladeszu, czyli nie z sieciówki. czyli nie ma. no to dobra, niech bedzie z sieciówki. poszłam więc do świątyni zakupów i dalejże huzia w kurtki.

no i nie.

nawet jeśli była dobra na mnie jakaś kurtka nie czarna (ja mam depresję, ja bym chciała się nie utożsamiać), nie brązowa (jak wyżej), nie granatowa (brr), nie czerwona (choć dobrze rezonowałaby z moim nosem), nie biała (bo biała jest biała dwa dni), nie khaki (ja już miałam wszystko khaki), to kosztowała ponad 300 zł. pomijam swój wygląd w tych kurtkach, bo we wszystkich wyglądałam jak gruby skaut z amerykańskiego filmu, który na obozie nabrał czipsów do śpiwora i utknął w nim, jak je wyżerał po nocy, jak gąsienica, która już prawie pękła, jak rogal marciński pionowo.

ale to nawet nie to. jakość tych tkanin była porównywalna właśnie ze śpiworem z poliestru. mam wrażenie, że po kilku chwilach w tym waciaku, cała spocona, wyśliznęłabym się zeń z hukiem. włala. i każda trzy stówki. to nie jest mało. tak w ogóle. ani nawet średnio. biorąc pod uwagę, że mam dwie córki i męża oraz różne inne potrzeby, w tym buty oraz zdarza nam się, że chcielibyśmy raz po raz zaszaleć i, na przykład, coś zjeść, to myślę, że jak zacznę teraz oszczędzać, to w okolicach maja już będzie mnie stać na, kurwa, zimową kurtkę!

temat butów litościwie pominę, bo te, co mnie się podobają kosztują jakieś siedemset. nie, to nie jest przenośnia, to nie jest fikcja literacka, to najprawdziwsza prawda. takie sobie, co mnie cisną i są z plastiku, kosztują dwieście pięćdziesiąt, no dobra, te tańsze dwieście dwadzieścia. no tak się wkurzyłam, tak mi ciśnienie skoczyło, że zrobiło mi się gorąco i zaraz nie będę potrzebowała żadnej kurtki, bo nawet na łokciach mnie parzyło.

i żeby nie było, ja nie zarabiam najniższej krajowej. i nie rozpieprzam pieniędzy na głupoty. czy wy zauważyliście jakie wszystko jest drogie?? zauważyliście, że jak idziecie do sklepu, pakujecie zaledwie pół szmacianki: jakiś pomidor, por, rzodkiewka, marchew, chleb i stówka pęka? jak to jest, że człowiek przez miesiąc pracuje na osiem kurtek?? mocno takich sobie, poliestrowych kurtek, z których ogrom niesprzedanych i tak spalą w tych samych indiach, z których je przywieźli?? no ale dzięki przemysłowi jest globalne ocieplenie, zaraz więc nie trzeba będzie żadnych kurtek. kurwa.

jestem zła. i trudno, będę świniopasem w starej kurtce. wypiorę, odkurzę, poprzyszywam jakieś frędzle, przeszczepię wsad znad kolan na łokcie, będzie jak nowa. w przyszłym roku przeszczepię z tego tyłu co i tak smętnie dynda pod tyłkiem – w kolana. chyba, że nagle coś potanieje. ale tego jeszcze w historii mojego zgrzybiałego życia nie było. było natomiast coś innego. otóż. swoje pierwsze dżinsy kupiłam w roku 1993 za siedem tysięcy złotych. wprawdzie jestem stara i pożyję niedługo, ale sytuacja w kraju jest dynamiczna i wydaje mi się, że swoje ostatnie też za tyle kupię.

quo vadis, polsko?

quo vadis świecie?

quo?

zdjęcia pochodzą z pexels.com, pixabay.com oraz unsplash.com