rany julek.

pamiętam wszystko.

taki plastikowy korpus leżał przede mną, pełen kabli, poklejony plastrami przez tych, którzy już umieli. plastikowe dziecko. kawałek. klatka piersiowa z głową. nie ruszało się i nie było zagrożenia, że dostanie sepsy, żółtaczki typu b, c, d, e, f, g i że po prostu umrze, jak twoje dziecko, jeśli ci się nie uda. kurwa.

trzęsłam się, w środku i na zewnątrz. ręce mi dygotały, byłam przerażona. nagranie z telefonu, kiedy robiła to oddziałowa ciocia, czyli pielęgniarka, puszczałam sobie tryliard razy, tryliard razy też powtarzałam pod nosem po kolei co robię. ciocia tak kazała. „niech pani mówi na głos, to pani usłyszy co pani robi, w ten sposób rzadziej wkradają się pomyłki”. pomyłki??

pamiętam dźwięk gumowego kabla trącego o plastik, kiedy ciocia ustawiała fantom do ćwiczeń.

w końcu nadszedł egzamin. z tych trudniejszych. „proszę pokazać, jak pani będzie robić dziecku opatrunek”. nie wiem, jak mogłam bać się matury, kolokwiów, magisterki. nie wiem, jak mogłam stresować się, że teściowa przychodzi na obiad, albo że biorę ślub.

teraz miałam dziecko z browiakiem. cewnik broviaca, tak się to prawidłowo nazywa. centralne dojście. tak naprawdę jest to rurka, która zwisa twojemu dziecku z klatki piersiowej. jeden koniec rurki ma korek, albo kranik, zawinięty w jałowy bandaż, który robi taką kukiełkę, na którą wszyscy mówią „baba”. z drugiej strony rurka jest wprowadzona w żyłę główną twojego dziecka. tę obok serca, żeby – przy podawaniu leków – nie palić żył. bo te w rękach się kruszą. z tej rurki pobiera się krew, żeby nie kłuć dziecka za każdym razem. codziennie. kilka razy dziennie.

miałam zrobić nataszy jałowy opatrunek w szpitalu, pod czujnym okiem pielęgniarki. miałam zmieniać go na jałowo co dwa dni w domu. przyklejać jej to do ciałka i dbać, by nie zjeżdżała ze zjeżdżalni, by tego nie dotykała, by nie wsadziła do piasku, do wody, do trawy, do kory, do życia. „uważaj na babę” przeniknęło do naszego słownika obok browiaka, paliwka (chemii), jeziorka (końcówki w kroplówce) i niezliczonej ilości cioć (cudownych pielęgniarek).

kurwa, wszystko pamiętam. jak ta rurka niebezpiecznie wysuwała jej się z piersi, jak pielęgnowałam rany i blizny po stronie, gdzie browiaka nie udało się nataszy za pierwszym razem założyć. pamiętam, jak odkażałam, podawałam maść, podkładałam gazik pod kabel, zawijałam na dwa razy, w razie gdyby pociągnęła, żeby sobie nie wyrwała. pamiętam jak przyklejałam to do jej delikatnej skóry i pamiętam, jak ze skórą odklejałam co dwa dni, żeby zrobić nowy opatrunek, nową babę. pamiętam, jak próbowałam nie zrywać bąbli, nie robić większych ran, nie sprawiać bólu, którego i tak miała w nadmiarze. pamiętam, jak wstrzykiwałam do tego kabla sól fizjologiczną, żeby go przepłukać. bałam się pęcherzyków powietrza w krwiobiegu i skrzepów. pamiętam, jak pobierałam z tego krew. i jak potem tuliłam swoją córeczkę, jak bardzo jej serce z babą tuliłam do swojego. i ile razy płakałam.

później był port, wszczepiony pod skórę obok obojczyka, jak poduszka na igły u krawcowej.

teraz nie ma nic. trwało to sześć lat. sześć długich, cholernie długich lat. nie miałam żalu, bo do kogo? nie rzucałam się jak ryba w podbieraku, bo po co? pomagałam, próbowałam przetrwać. przeżyć, utulić. teraz patrzę na ośmioletnią, niezwykle wartościową osobę i się uśmiecham.

i z podziwem patrzę, jak oni się uśmiechają. kasia i miłosz. do swojego syna julka, który jeszcze nie był w domu, który swoją straszą siostrę widział raz, jak go wkładali do samolotu medycznego, żeby go przewieźć z poznania do warszawy. do centrum zdrowia dziecka. do miejsca, które tak dobrze znam.

ta historia mną wstrząsnęła. bo pamiętam, jak tuliłam nataszę. a kasia trzyma w ramionach swojego orurkowanego i okablowanego syna tylko wtedy, kiedy pozwoli jej personel medyczny. nie wtedy, kiedy płacze, kiedy mu zmieniają opatrunki, rurki i kable, ani chwilę potem. jest w szpitalu cały czas. albo ona, albo miłosz. choć mogą być przy julku tylko kilka godzin. gdzie w tym wszystkim jest mała duża alinka – starsza, bo aż trzyletnia – siostra julka? jestem pełna podziwu dla tej rodziny. dla siły i spokoju, jaki z nich płynie.

potrzebują żyć. najlepiej, jak się da. najnormalniej, jak to możliwe. najspokojniej. wierzę w nich i wierzę w was, ludzi dobrej woli.

potrzebują pieniędzy. po prostu.

pomóżcie, proszę, jak ja. i jak pomagacie nam.

prowadzą blog, tu ich poznacie: rany julek.

jak ich wesprzeć? o tak:

1% podatku
KRS: 0000186434
cel szczegółowy: 1299/K Juliusz Klimczuk
Fundacja Pomocy Osobom Niepełnosprawnym „Słoneczko”

darowizna na konto Fundacji Słoneczko:

89 8944 0003 0000 2088 2000 0010

w tytule przelewu: 1299/K JULIUSZ KLIMCZUK

dziękuję.

ps ich zdjęcia wykorzystałam bez pytania. i bez pytania napisałam.