opowieść o kobaltowym kardiganie, czyli z czym wróciłam z lumpeksu.

mam czterdzieści lat i podyplomówkę, więc jakby zdaję sobie sprawę, że pisanie na fejsbuku komuś, kto niedawno umarł: „będzie cię nam brakowało” oraz „dlaczego właśnie ty”, „za wcześnie”, tudzież robienie znicza z kwadratowych nawiasów i apostrofu nie ma najmniejszego sensu, bo nie dotrze do tego kogoś. więcej, wiem, że nie ma to sensu również w przypadku kogoś, kto umarł dawno. prawdopodobnie wiedza ta jest wynikiem ukończenia przeze mnie właśnie podyplomówki, a warto wiedzieć, że podyplomówkę ukończyłam w dziedzinie komunikacji społecznej i to na piątkę, tak więc heloł.

jeżeli bowiem ktoś umarł i znalazł się, powiedzmy, w niebie, to ma w pompie fejsbuka, bo jest na grzybach, na woodstocku, na spacerze z psem, tudzież na kanapie z netfliksem i czeka sobie na luzaku na zbawienie. a jeżeli poszedł do piekła, to ma łącze z pleja i internet eksplorera. i ten to dopiero czeka na zbawienie.

kiedy lejemy cyfrowe łzy, nikt, absolutnie nikt, kto umarł, nam ich nie otrze. patrzę więc zawsze z zaskoczeniem kto to mówi i do kogo. a potem sobie myślę, że do siebie to mówi, ten ktoś. że to sobie chce coś uświadomić. że jest to takie przyczepianie się pinezką do rzeczywistości i paradoks jest taki, że dzieje się to akurat w rzeczywistości wirtualnej i nie do siebie.

niby więc bez sensu napiszę to, co chcę napisać, bo ta osoba przenigdy tego nie przeczyta, albowiem ta osoba nie przeczyta już nic, ze swoim nagrobkiem włącznie, bo gdyby nawet ta osoba wierzyła w powrót, jak ludy śródziemia w aragorna, i nawet gdyby tak było i ta osoba by wróciła, to nie ma jak, albowiem jej ciało spłonęło w adekwatnym zakładzie, a gliniana urna jest pewnie w rozkładzie.

nie mam danych jak to wszystko się odbędzie/odbywa. czy zmartwychwstanie ma w założeniach powrót do ciał, czy dusza może przyjdzie na patyku i będzie kolorowa jak wata cukrowa na festynie podczas dożynek wojewódzkich w babimoście anno domini dwa tysiące osiemnaście. nie wiem. jeśli zaś osoba jest w piekle, to czy wróci, jak nadejdzie sąd ostateczny, czy też nie, a jeśli wróci, to czy będzie halołinowym przebraniem, wydrążoną dynią, wypalonym zniczem bez możliwości dokupienia wkładu. nie wiem.

wiem tylko, że zatęskniłam za tobą, mamo, i że sobie myślę, że byłabyś mocno zakłopotana, gdybyś mogła to przeczytać. nie wiem gdzie jesteś, ale mam nadzieję, że możesz tam robić to, co lubisz i że nie brakuje ci szlugów bez filtra, robótki na drutach czy szydełku, mocnej herbaty w szklance na spodku i telewizji. no chyba, że zaraz po śmierci inkarnowałaś się w człowieka, to te szlugi sobie daruj, pliska, bo to dziecko ma dopiero dziewięć lat. a jak łupie herbę w ilości takiej, jak ty, to przypilnuj jakoś, żeby się nie poparzyło.

gdybyś tu była, moje dzieci mówiłyby do ciebie „babciu” i to jest w ogóle czad, nigdy sobie tego nie wyobrażałam. ten jeden raz w roku, kiedy byś je widziała, właziłyby ci na kolana, a ty byś im chciała czegoś przychylić, ale byś nie wiedziała czego, jak nam. kupowałabyś im coś, albo nie, bo nie wiedziałabyś czy możesz. i wiem, że z czasem ślęczałabyś z nimi nad atlasem świata i jarałybyście się we trzy, szurając palcem po mapie. wiem, bo pamiętam to szuranie.

przyjechałabyś na ich świąteczny koncert, a wiedz, że napierdalają na kibordzie oburącz jak oszalałe, mamo. tak, że nie nadążam. wiem, że tak się nie mówi, ale ty byś mi jak zwykle nie zwróciła uwagi, ale ja bym się jak zwykle zreflektowała. byłybyśmy czujne obie. przed występami twoich wnuczek stałybyśmy przed filharmonią i obie miałybyśmy wyrzut. ja – adrenaliny, ty – sumienia. byłoby naprawdę w deseczkę, mamo.

byłabyś z nas dumna, wiesz? z michała, z marty i ze mnie. z wojtka i tosi, z nataszy i zoi. z naszych życiowych wyborów i partnerów, uwierz mi.

szukam cię czasem w lumpeksach. patrzę na wełniane swetry i prycham z wyższością, jakbym kiedykolwiek zrobiła cokolwiek na drutach, a przynajmniej odróżniała oczka prawe od lewych, a nie mówiła na jedne „fala”, a na drugie „jodełka”. prycham na te sklepowe i żałuję, że odmówiłam ci tych wszystkich swetrów, które mi zrobiłaś. że ich nie chciałam. powinnam była chcieć. teraz zrobiłabyś mi kobaltowy kardigan, ale nie nazwałabyś go kardiganem. ani kobaltowym. zrobiłabyś mi długi, rozpinany, modrakowy sweter, a ja bym go nosiła. za późno.

za późno jest też, mamo, na oddanie tego uścisku i przyjęcie tego przepraszam. teraz bym przyjęła.

tulę czasem swoje dzieci, wiesz? kołyszę je w ramionach, tak mocno do mnie przytulone, najczęściej w jakiejś niemocy. to ten stan, który tak dobrze znałaś. ten, kiedy nas nie było do tulenia.

dzięki, mamo, za poczucie humoru. za metabolizm i figurę. za urodę. i za łzy. za wrażliwość dziękuję. za doprane skarpety. i za wspaniałe rodzeństwo. natasza ma twoją twarz, a zoja twoje oczy, wiesz? a za to, że mi dałaś życie, żebym je mogła urodzić, to najbardziej ci dziękuję, mamo.

zdjęcia zrobione przez ojca jedynego i ojca jedynego matki jedynej.

tytułowy agat pochodzi z pexels.com