kocha, lubi, szanuje.

dziękuję, że do mnie przyszłaś.

jestem ci bardzo, bardzo wdzięczna. dzięki tobie znajduję codziennie radość w drobiazgach, dzięki tobie umiem mówić „to nic”, śmiać się do rozpuku, na głos. umiem podziwiać ptaki, drzewa, owady, dzięki tobie też wiem, że pająk nie jest owadem. z tobą wszystko jest możliwe i jeśli nie masz pieniędzy na hotel dla konia, to chcesz wybudować swoją stajnię. dzięki tobie patyki mogą być najlepszą zabawką. dziękuję, że gdy rozbił się o nasze okno ptak, chciałaś go zanieść na górkę, bo jeśli ozdrowieje, to odleci, a jeśli umrze, to przynajmniej koty go zjedzą i wszystko zostanie w naturze. dziękuję, że pytasz drzew jak mają na imię, że kładziesz się koło roślin w domu i śpiewasz im, głaszczesz je i nazywasz. że pamiętasz, żeby podlewać, że narysowałaś kartkę „w środę lubię zraszanie”.

że turlasz się z pagórków natychmiast bez zastanowienia, wkładasz ręce do błota, biegasz boso do utraty tchu, choć skarpety pójdą do śmieci. że mówisz nie domykając ust na „m” i „b”, bo się cały czas uśmiechasz i szkoda ci czasu, bo za chwilę będziesz dalej się śmiała. że robisz gwiazdy zamiast chodzić, że wieszasz się na palcach stóp pod stołem, że umiesz wejść po rurce do nieba, że jak pierwszy raz słyszysz melodię w windzie, to śpiewasz ją nutami.

że wszystko dla ciebie jest takie proste, podziwiam. że jesz, co jest, choć wolisz co innego, bo mówisz „to nic, następnym razem będzie to, co ja lubię”. że trzymasz cuksa dla siostry, choć wiesz, że siostra ci go i tak odda, ale wytrzymasz. że jak siostra się zgodzi spać z tobą, to piszczysz, jakbyś dostała najpiękniejszy prezent w życiu. że rysujesz mi malusieńkie obrazki, na przykład uśmiechniętą meduzę z kluczy i ukrywasz w niespodziewanych miejscach, bo kiedy je odnajduję, bardzo się śmieję i bardzo sobie przypominam, jak bardzo cię kocham.

lubię, że bardzo wiesz, co czujesz, że jak chcesz spać, to po prostu idziesz spać, że zawsze sobie poradzisz, że się wstydzisz kupić lody, że mówisz, kiedy czegoś nie rozumiesz. szanuję to, że boli cię, gdy ktoś nie szanuje planety, że zbierasz nieswoje kawałki niepotrzebnych rzeczy i wyrzucasz, że pomyślisz na wyrost, że jesteś sprawiedliwa, że nie wykorzystujesz nigdy tego, że ktoś jest słabszy. że uczysz, jak ktoś czegoś nie umie, że znajdujesz zawsze w kimś to, co on potrafi, że potrafisz to głośno powiedzieć. że mówisz „nudzę się”, kiedy się nudzisz, choćbyś siedziała na arcyważnym spotkaniu i „nie pachnie ci z ust”, kiedy nie pachnie mi z ust.

uwielbiam, kiedy oplatasz się wokół mnie swoimi szczupłymi rękami, nogami, że zawijasz się na mnie, obrastasz, jakbym była drzewem, a ty bluszczem, że mówisz mi, że jestem piękna i mam prawo odpoczywać i że przynosisz odkurzacz i sprzątasz, albo że pozamiatasz, choć nieumiejętnie.

lubię patrzeć na twoją piękną, pogodną twarz, w twoje niebieskie oczy, lubię cię czesać, lubię cię wąchać, lubię cię myć, lubię opowiadać ci zmyślone historie i lubię dawać ci buziaki na dobranoc. lubię, gdy rano czytasz sama w łóżku, bo wszyscy jeszcze śpią, lubię słyszeć twoje kroki i śmiech, kiedy zaczynamy się budzić.

lubię cię, bo jesteś dobrym człowiekiem. a kocham cię każdą komórką mojego ciała.

wszystkiego najlepszego z okazji siódmych urodzin, zoju.

każdego dnia kocham cię jeszcze mocniej, choć myślałam, że to niemożliwe.

z tobą wszystko jest możliwe.

dziękuję.