pies.

kiedy mój tata odchodził od mojej mamy, wziął ze sobą tylko aparat fotograficzny. był to ich pierwszy małżeński zakup. zenit. w sensie taki aparat. ale w sumie też taki szczyt. szczyt wszystkiego, szczyt ich bycia i niebycia. byt – niebyt, był – nie był.

kilka lat później tata wziął jeszcze nas. czasem wszyscy byliśmy w ciemni: tata, aparat i my. ludzie wyłaniali się z wody, wspomnienia pojawiały się na papierze jak zaczarowane. niepopalcować, poustawiać ostrość, pomieszać roztwory. czerwona żarówka, krzywe kuwety, strych, znienawidzona wieś, jak u lyncha.

mam osiem lat, stoję pod ścianą domu z cegły, obok ciocia ania, moja chrzestna. mam sukienkę po kuzynce i wianek po cioci eli. mam zamknięte oczy, bo razi mnie słońce, ciocia ania ma sukienkę w kwiaty do połowy łydki, blond włosy i białą bransoletkę z plastiku. patrzymy w aparat. w kadr wbiegł mundial, nasz pies, jest nieostry, ale tylko na zdjęciu. maj 1986, moja komunia. wtedy ostatni raz widziałam ciocię anię.

aż do dzisiaj.

jestem u taty z moimi dziećmi, ona wpada jak huragan, uczy mnie jak ze wstążki zrobić pociąg, przypomina w jaki sposób babcia lusia robiła myszkę z chusteczki, daje dziewczynkom prezent i znika. być może na kolejne 32 lata, nie wiem. dzieciom dała psa, który otwiera paszczę, ma w niej zęby, które się po kolei naciska, aż któryś zamyka paszczę na wystawionych paluszkach. trzeba czmychać. fajnie.

psem jest bawione całą podróż do domu i w domu, aż upada i ułamuje mu się noga. „ja nie chciałam” – mówi niemal siedmioletnia zrozpaczona sprawczyni i „tak mi przykro” – dodaje. tonie we łzach, nie przyjmuje faktu, że pies gryzie paszczą, a nie nogą, oraz że skleić się nie da, bo się rozprysnęło. na domiar złego ojciec z nożem idzie, żeby obciąć resztę ostrego kikuta. dramat. próbujemy coś przedsięwziąć, ale płacze. „pomyśl, co można z tym zrobić” – podpowiadam, ale zupełnie nie wiem czy przebiłam się przez szloch. znika w swoim pokoju. za chwilę spokojnie pyta, czy nie przyniosłabym jej psa.

przyniosę.

zanim wejdę, słyszę: następny proszę! w pokoju przy naprędce z dwóch krzeseł zorganizowanym biurku siedzi ona, przebrana za dorosłą, ma na sobie białą bluzkę, spódnicę i korale, na wierzchu sweter w roli kitla. do kieszeni różową spinką przypięła własnoręcznie wykonaną wizytówkę i logo. czytam, zachłystuję się swoim dzieckiem, przełykam łzy wzruszenia i mówię w końcu: „dzień dobry pani doktor, mam tu kłopot z psem”.

pani doktor smaruje psu łapkę żółtą maścią, co skrzętnie odnotowuje młodsza asystentka.

wszystkie światy uratowane.

nikomu już nawet nie przeszkadza, że pies przestał gryźć.

spoglądam na nie. jestem taka dumna, robię zdjęcia. telefonem, z którego jutro zadzwonię do taty.

podziękować.