chwilo, trwaj, jesteś piękna.

czytałam w wieku trzech i pół roku, w wieku pięciu lat wygrywałam wszystkie konkursy czytelnicze w przedszkolu, być może dlatego, że byłam jedyną czytającą wychowanką placówki, można więc uznać, że przetarg na zwycięzcę był ustawiony. nagrodą zawsze była książka, tak więc wszyscy byli zadowoleni: ja, że wygrałam, bo super nagroda, pozostałe dzieci, że nie wygrały, bo słaba nagroda, pani, że ma osiągi i dodatek motywacyjny, wójt, że jest społecznie zaangażowany.

córki poszły w moje ślady. czytają. a ja paplam im w kółko to samo, co moi rodzice. być może mam to wdrukowane, a być może po prostu zauważyłam, jakie to ważne. nadal lubię czytać. z tym, że oprócz literatury doszły mi przeróżne informacje jak sprawić, żeby było nam w życiu lepiej. mnie i mojej rodzinie.

to, co robię, to inwestycja. ktoś ostatnio pięknie mi napisał o zasadzie walizki: ile włożysz, tyle wyjmiesz. szczególnie mocno dbam o zdrowie dzieci. ponieważ od czterech lat natasza jest stałym bywalcem centrum zdrowia dziecka, robię wszystko, by utrzymać ją w dobrej formie. zresztą, dobra forma przyda się każdemu z nas. stąd dbałość o dobrej jakości jedzenie, picie i nawyki.

ponieważ naprawdę moje dzieci non stop czytają, postanowiłam zainteresować się oświetleniem. zwłaszcza, że za oknem złota polska jesień, czyli szaro, buro i coraz ciemniej, a oświetlenie ma duży wpływ na nasze samopoczucie i rytm biologiczny, w jakim żyjemy. źródła światła, o dziwo, mogą oddziaływać na zdrowie również negatywnie. słabej jakości żarówki „migoczą”, czego nie widać gołym okiem, ale dziecko może od tego być ospałe, albo pobudzone. markowe żarówki zaufanych producentów, na przykład philips, spełniają normę bezpieczeństwa fotobiologicznego, to znaczy nie promieniują ultrafioletem ani podczerwienią. kto by pomyślał, że tyle zależy od żarówki.

ostatnimi czasy budzę się raniutko i przemierzam dom w ciszy radując się, że wszyscy jeszcze śpią, że zdążę w samotności kąsnąć kromala i spić łynia herbaty w akompaniamencie świtu. a gdzie tam. kiedy zamglona sunę omiatając bosą stopą ciepłe panele, na których zawsze zapodzieje się jakieś lego, zauważam ją, nataszę, jak siedzi na łóżku w snopie światła i czyta. uśmiecham się do niej, choć nie wie, że jestem obok (no chyba, że ten klocek mnie zdradzi) i uśmiecham się do siebie. i do całego świata wyzierającego z kart jej książek.

patrzę na nią i cieszę się, że czyta podsuwane przeze mnie tytuły, że siedzi jednak z prostymi plecami i nogi trzyma z przodu. że pamięta, by włączyć sobie lampkę, w której wymieniłam żarówkę na markową.

dołączam do niej, niebawem dochodzi zojka i ojciec jedyny, cieszymy się wszyscy, przytulamy i turlamy. złota polska rodzina. ja się wzruszam, myślę: jakie to wszystko piękne. dodaję: chwilo, trwaj! dziękuję, że jesteś.

tylko dlaczego, kurde, o szóstej rano?

wpis powstał we współpracy z marką Philips Lightning